بررسی تغییرات ساختار ی ناشی از جاده در پارک ملی گلستان در فاصله سال های ۱۳۶۶ تا ۱۳۸۹ با استفاده از متریک های اکولوژی سیمای سرزمین

افزایش عمق آثار ناشی از فعالیت های انسان موجب شدهاست که پژواک این  فعالیتها در همه مکانها حتی نـواحی کـاملاً طبیعـی (ماننـد پارکهای ملی ) نیز احساس شود.  به         نحویکه وجود  کاربریهای معارض و ناسازگار که با هدف اولیه حفاظت در  آنها در تضاد کامل اسـت ، باعث  تخریب ساختار و جلوگیری از تحقق اهداف و عملکردهای این مناطق حساس و با اهمیت شده است. در میان کاربریهـای ناسـازگاردرون مناطق حساس و تحت حفاظت،جادهها از اهمیت ویژهای برخوردارند؛ چرا که به علت طول زیاد، محدوده تحت تأثیر و         آثـار ناشـی ازآن ها وسعت و پیچیدگی بیشتری خواهد داشت. با توجه به تأثیرات منفی ساختاری عملیات راهسازی و بهره برداری همزمان از جاده گذرنـدهاز پارک ملی گلستان، در این تحقیق از متریک های اکولوژی سیمای سرزمین برای کمی سازی تغییرات ساختاری در راستای تعیین تـأثیر ات فضایی ناشی از این جاده استفاده شده  است. نتایج اندازهگیری متریک ها، نشان دهنده افزایش از هم گسیختگی در پارک ملی گلـستان اسـت  که در سطح سیمای سرزمین و طبقه جنگل متراکم قابل مشاهده است.